Ziek ziek ziek

De afgelopen week hadden we een abonnement op het ziekenhuis. Op het moment lijkt het alsof er altijd wel iets is. Als het ene kwaaltje over is, dan komt er wel weer een volgende. En dan lopen we daar weer, richting het ziekenhuis, denkend: ‘ze zien me weer al aankomen daar, die blanke die weer iets mankeert’. Maar goed, onder het mom van ‘je kan nooit te voorzichtig zijn’, laten we toch altijd alles even checken. Je weet het maar nooit in dit gekke land. 

En toen werd ik écht ziek. Dagen lang had ik hoge koorts en wat voelde ik me slecht. Ik at bijna niks meer en ik zal jullie alle vieze details besparen, maar wat ik wel binnen kreeg, kwam er weer langs 2 kanten uit. Toch maar even langs het ziekenhuis geweest om zeker te zijn dat het geen malaria was(was het gelukkig niet). Toen ik binnen kwam kreeg ik gelijk een spuit in m’n bil en werd aan een infuus gelegd. Daar heb ik zo’n 6 uur gelegen. Ik bleek flink uitgedroogd te zijn. Ik heb van die ochtend eigenlijk zo veel niet mee gekregen. Ik was op dat moment zo slap dat ik niet echt helder bij was en kan me het ook niet goed meer herinneren. Rosan daarentegen heeft 6 uur lang naast me gezeten met alle stress en bezorgdheid die daar bij kwam kijken.

Op dit moment gaat het gelukkig beter. Ik ben nog steeds heel erg moe en ik eet nog niet zo veel, maar ik heb gelukkig geen koorts meer. 

En dan hebben we natuurlijk Rosan nog, die me door deze dagen heeft gesleept en zich eigenlijk nog veel slechter voelt dan ik. Rosan heeft inmiddels ook al het hele pillen assortiment van de apotheek mee naar huis gekregen en er wordt ons vooral nooit verteld waar het allemaal voor bedoeld is. Onze lichamen zijn duidelijk aan het vechten tegen vanalles. 

Op zulke momenten is misschien een paar keer door m’n hoofd gegaan ‘Ilse, van alle landen van de wereld, waarom Ghana?’ Maar als ik dan weer thuis kom en mijn mega lieve en zorgzame gastfamilie zie, maakt dat veel goed. Dat de ‘jovo’s’ ziek zijn, is ook snel rond gegaan. Het hele dorp komt continu aan ons vragen of we ons al een beetje beter voelen. We staan er dus absoluut niet alleen voor. 

Verder begin ik ook te wennen aan het relaxte leventje hier. Op zulke momenten is de ‘niks moet, alles mag’-gedachte hier eigenlijk best fijn. Voor komend weekend hebben we een (voor Ghanese begrippen erg luxe) hotel geboekt om even helemaal bij te tanken en tegelijkertijd mijn verjaardag samen te vieren. 

Hoe zwaar het soms ook is, we blijven genieten!