Kleine cultuurshock

5 maart 2018 - Hohoe, Ghana

De eerste week werken was zwaar! Wat is het leven hier ontzettend anders zeg. Natuurlijk waren we op veel dingen voorbereid, maar het is zo gek om er dan midden in te staan. Dan pas kom je er achter dat je je op zoiets nooit écht goed kunt voorbereiden. Al snel bleek dat het hele project anders was dan we dachten. We kwamen hier om activiteiten te organiseren voor de kinderen, maar er wordt van ons verwacht dat we als assistentes van de docenten gaan werken. Waarbij de ene docent me op een stoel zet zodat iedereen me kan aanbidden en ik niks hoef te doen en de andere docent het wel lekker makkelijk vindt en in een hoekje gaat slapen of gewoon naar huis gaat.

Ik merk aan mezelf dat ik nu in een fase zit waarin ik me begin te irriteren aan de werkwijze van de mensen. Vervelend vind ik het om te wachten en wachten op een afspraak omdat niemand hier op tijd komt. Nog vervelender vind ik het feit dat de hele dag hier bestaat uit miscommunicaties vanwege verschillende ideeën, verwachtingen en natuurlijk het taalverschil. Irritant vind ik dat iedereen denkt dat we een stel multimiljonairs zijn die hier met hun geld komen strooien, scholen die denken dat we televisies en computers kunnen kopen en alle mensen op straat die het oke vinden om gewoon om geld of eten te vragen. Verschrikkelijk vind ik het moment dat ze hier sociaal wenselijke antwoorden op je vragen geven omdat ze je in hun ogen niet willen teleurstellen, maar je uiteindelijk helemaal niks met het antwoord kan en niks verder bent. Het aller aller ergste vind ik het om te zien hoe leraren leerlingen slaan omdat ze in hun ogen iets verkeerds doen of gewoon omdat ze het antwoord op een vraag niet weten. 

Dit alles bij elkaar komt neer op af en toe een dip dagje en vol verbijstering alle werkdagen afsluiten. Gelukkig zijn Rosan en ik een top team en hebben we heel veel aan elkaar. Onze dip dagjes zijn nooit tegelijkertijd waardoor we elkaar peptalks kunnen geven. 

Na deze hele zware week hebben we toch maar even Ontmoet Afrika gebeld. Dit is de organisatie vanuit Nederland die ons bij Narema gebracht heeft. We zagen het gewoon even niet zitten om nog 3 maanden op die scholen te werken. Zij hebben ons verteld dat we best op mogen houden met ‘ja’ knikken en ‘amen’ zeggen en dat we gewoon mogen vertellen wat wij hier willen doen en bereiken. Dit gesprek heeft ons de motivatie gegeven om een oplossing te vinden en een plan te bedenken. 

We hebben alle klassen geobserveerd en hetgeen wat ons het meest opviel is dat de kinderen niet echt aardig voor elkaar zijn. Ze slaan elkaar en maken de hele tijd ruzie. Dit is natuurlijk ook omdat ze door leraren ook geslagen worden, dus het wordt ze zo aangeleerd. Maar ze hebben ook niks te vertellen en dus luisteren ze maar helemaal niet. We willen nu meetings organiseren voor de leraren waarbij we verschillende topics bespreken waarvan wij vinden dat het heel belangrijk is voor kinderen om te leren. Zoals samenwerken en creativiteit. Daarna doen we met de kinderen een activiteit die in het thema staat van dat topic. We hopen dat we niet alleen de kinderen iets bij kunnen brengen tijdens deze activiteiten, maar ook dat de leraren echt naar ons willen luisteren en begrijpen waarom we dit zo belangrijk vinden. Hier gaan we vanaf volgende week mee aan de slag.

Verder werken we nog mee aan een ander project waar ik wel echt heel enthousiast over ben. Met een groep voor jongeren tussen de 12 en 18 jaar bespreken we onderwerpen die hier veel voorkomen, maar wat ook een beetje doodgezwegen wordt en niemand over wil praten, zoals drugsmisbruik en tienerzwangerschappen. We praten hierover, kijken documentaires, organiseren quizzen en proberen dit op een leuke maar op serieuze manier bij te brengen.  

Het ziet er dus naar uit dat het toch allemaal weer goed komt. Op het moment dat iemand om een koekje vraagt, zeggen we dat we daar ook wel zin in hebben en vragen we of ze er één kunnen halen. Als iemand ‘jovo’ (blanke) naar me roept, kan ik nu ‘ameyibo’ (zwarte) terugroepen en als iemand vervelend doet, zijn mijn nieuwe vrienden er om me te beschermen. Wij komen er wel!

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

2 Reacties

  1. Tante Marianne 💋💋:
    5 maart 2018
    Hey Ilse wat een verhalen zeg .Ik kan er stiekem wel om lachen. Natuurlijk kan je je nog zo goed voorbereiden maar het is toch net iets anders. Heel erg anders en zeker in een ontwikkelingsland. Ik vind het heel erg stoer dat je voor dat land hebt gekozen. En blijf vooral voorhouden waarom je die keus hebt gemaakt. Je wilt de mensen iets bij brengen maar natuurlijk wil je zelf er ook iets van leren. Je bent op de goeie weg zo te lezen. Voor hen is het natuurlijk ook wennen dat jullie er zijn . Maar het lukt je wel. Nou heel veel plezier daar en ik wacht je volgende verhaal af. Dikke kus xxx
  2. Michelle:
    6 maart 2018
    Trots op jou poepie! Leuk om dit te lezen xx